μερα 9η Β

Ημέρα ένατη
Β μέρος

Και φτάνουμε στην τελευταία επίσημη προβολή που ουσιαστικά έκλεισε το 49^ο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης . Μάλιστα ήταν και η πρώτη φορά που προβλήθηκε σε αίθουσα αφού ο δημιουργός της επέλεξε τελικά να κάνει την avant premiere στη Θεσσαλονίκη . Απ ότι θα καταλάβατε μιλάμε για την νέα ταινία του διεθνούς αναγνωρισμένου Θεόδωρου Αγγελόπουλου με τίτλο Η ΣΚΟΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ . Είναι ουσιαστικά το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας που ξεκίνησε με το ΛΙΒΑΔΙ ΠΟΥ ΔΑΚΡΥΖΕΙ .

Η βραδιά ξεκίνησε με αρκετή καθυστέρηση αφού η προσέλευση του κοινού ήταν τεράστια με αποτέλεσμα να μην υπάρχει θέση για όλους . Ο Τεο ανέβηκε στη σκηνή μαζί με τον πρωταγωνιστή της ταινίας Γουίλιαμ Νταφόε και εξέφρασε κατά κάποιο τρόπο το παράπονο του λέγοντας πώς επιστρέφω στο φεστιβάλ που με εκδίωξε δημιουργώντας μια αμηχανία σο κοινό αλλά και στον πρόεδρο του φεστιβάλ Γιώργο Χωραφα . Το κοινό βεβαία τον αποθέωσε με το χειροκρότημα του . Κατόπιν ζητήθηκε απ τους φωτογράφους και δημοσιογράφους ν απομακρυνθούν από την αίθουσα για ν αρχίσει η προβολή ενώ ο ίδιος με το επιτελείο του αλλά και με την συνοδεία πολιτικών προσώπων ( δεν αναφέρω ονόματα για να μην το πλατειάσουμε) κατευθύνθηκε στον εξώστη .

Η ταινία προσωπικά μου άρεσε πολύ. Όλες τις τελευταίες μέρες άκουγα αρνητικά σχόλια γι αυτήν που πήγαζαν απ ότι κατάλαβα περισσότερο απ τα ποσά που δαπανούνται απ το κράτος και διάφορους άλλους φορείς παρά απ την ταινία καθ αυτού αφού ουσιαστικά δεν την είχε δει κανείς. Άλλοι λεν πώς έφαγε πόρτα στην Βενετία και στις Κάννες κάτι που έχει μια βάση αλλά δεν είναι έτσι ακριβός και αυτό προκύπτει και απ την συνέντευξή τύπου που έδωσε ο σκηνοθέτης. κάτι που όμως θ αποφύγω να σχολιάσω εδώ

Η σκηνοθεσία για μια φορά ακόμα σε πολύ υψηλά επίπεδα καθώς και η φωτογραφία όπως όλες οι δουλειές του Τεο. Η μουσική της Ε . Καραίνδρου φαντάζει ίδια κι απαράλλαχτη με όλες τις άλλες χωρίς να κάνε την διαφορά . Μαγεύει όμως το κοινό καθώς δένει αρμονικά με την εικόνα . Οι πρωταγωνιστές αρκετά καλοί με κορυφαίο τον γερμανό Μπρούνο Γκράτζ που πραγματικά δίνει ρεσιτάλ . Ο Γουίλιαν Νταφόε συμπαθέστατος από κοντά χωρίς να πετυχαίνει κάποια αξιομνημόνευτη ερμηνεία προσθετή κι αυτός την δική του πινελιά στην ταινία

Υπάρχουν πολλά , πάρα πολλά flashback και κάποια στιγμή μπορεί και να μπερδευτείς αλλά σύντομα και όσο το κουβάρι ξετυλίγεται τα πράγματα μπαίνουν στη θέση . Όσο για το σενάριο είναι εμπλουτισμένο με πάρα πολλούς διάλογους κάτι που ίσος κάνει την ταινία ποιο εύπεπτη για κάποιο κοινό που δεν μπορεί να βλέπει απλά στατικές εικόνες και πρωταγωνιστές να προσπαθούν να τα πουν όλα με την γλώσσα του στόματος.

Σε γενικές γραμμές είναι μια ταινία που θ ανταμείψει απόλυτα το κοινό που θα επιλέξει να την δει ( αν βέβαια ξέρει τι θα δει)