Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Martyrs




ΜΑΡΤΥΡΕΣ

Εναλλακτικός τίτλος: Μια πονεμένη ιστορία

Τόπος : Γαλλία

Χρόνος: 2008

Είδος: αρρωστημένης φαντασίας

Μάστορας: Μεγάλος

Παίχτες: Κατι γκομενάκια μπουκιά και συχώριο

Κρατάει: Μέχρι το τέλος


Τι να πούμε γι αυτό το αριστούργημα της 7ης τέχνης . Ο μερακλής καλλιτέχνης απογυμνώνει τους πρωταγωνιστές εντελώς όμως , αφήνοντας τους να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους αβίαστα η και με τη βία . Και σας πληροφορώ πως κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου εύκολο .


Όσο περισσότερος ο πόνος τόσο το καλύτερο


Μια πιτσιρίκα δραπετεύει από ένα υπόγειο όπου ήταν αλυσοδεμένη για ένα ολόκληρο χρόνο χωρίς λόγο κι αιτία . Μετά από χρόνια το κοριτσάκι αυτό γίνεται γυναικάρα και αποφασίζει να πάρει εκδίκηση απ τους βασανιστές της . Μπουκάρει λοιπόν στο σπιτικό τους και τους κάνει φτερά και πούπουλα . Την τσακώνουν όμως και εκεί είναι που ξεκινάνε τα ωραία. Που σε πονά και που σε κόφτει


Πέρα από την πλάκα η ταινία είναι ένα εξαιρετικό δείγμα του συγχρόνου Γαλλικου σινεμά πάντα βέβαια για το είδος της. Ποιο είναι αυτό? Ουσιαστικά πρόκειται για ταινία splatter. Splatter όμως που αποκτά άλλη διάσταση τα τελευταία χρόνια όταν παράγεται από Γάλους . Είναι τόσο σκληρό που δύσκολα το αντέχει ο μέσος θεατής που βλέπει κανα θριλερακι για να περάσει την ώρα του . Είναι τοσο αρρωστημένο που αρνείται ο κοινός νους να το συλλάβει. Παρόμοιες ταινίες που είδαμε πρόσφατα και πάλι από τη Γαλιά ηταν το ΜΕΣΑ ΜΟΥ και το ΓΕΥΣΗ ΑΠΟ ΣΑΡΚΑ .Το πρώτο το σταμάτησα δύο φορές για να ξεδιπλώσω το στομάχι που έγινε κουβάρι απ το σφίξιμο. ΘΑ μου πείτε τώρα αυτό καλό είναι? Δεν ξέρω αν είναι καλό η κακό , αυτό που ξέρω είναι ότι οι ¨μάστορες¨ έκαναν κάτι και το έκαναν καλά. Τώρα είναι στην κρίση του καθενός αν θέλει να βλέπει τόση μα τόση βία μέσα σε 2 ώρες.



Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

περι AVATAR mania



Μια μεγάλη ταινία? Ένα καλοστημένο show? Ένα μεγάλο διαφημιστικό clip για την τεχνολογία του 3D? Ίσως και όλα μαζί ίσως και όχι .

Ας τα πάρουμε όμως απ την αρχή και όπως τα είδα εγω . Από τις πρώτες κιόλας στιγμές ο θεατής καθηλώνεται στην κυριολεξία από την εικόνα που με πρωτόγνωρο τρόπο ξεπηδά απ το πανί και παίρνει 3 διαστάσεις. Άλλες σκηνές απλά καλές και άλλες να που βγάζουν το μάτι. Η αλήθεια είναι ότι κάποια στιγμή ίσως και να νοιώσετε μια σχετική κούραση στα μάτια αφού το παιχνίδι αυτό του μη φυσιολογικού ¨Βάθους¨ της εικόνας σε συνδυασμό με τι σχετική θολούρα που υπάρχει ώρες ώρες αναγκάζει το θεατή να βγάλει τα γυαλιά έστω και για λίγο . Ναι είναι εντυπωσιακό αυτό που βλέπουμε αλλά θέλει ακόμα αρκετή δουλεία – επεξεργασία για να πούμε ότι είναι τέλειο και ότι θα θέλαμε να βλέπουμε στο μέλλον μόνο έτσι 3D .

Στα της ταινίας τώρα .

Δυστυχώς όπως είπα και παραπάνω η ταινία μου θύμιζε περισσότερο μια προώθηση του D στο κοινό παρά κινηματογράφο. Σενάριο υποτυπώδη και αναμενόμενο , τα μηνύματα που και καλά περνάει επιφανειακά και ρηχά .Μια κλασική ¨αμερικανια ¨με δήθεν ανησυχίες και αυτοκριτική . . Αν η ταινία δεν ήταν 3D δεν ξέρω ποια θα ήταν η τύχη του . Το έχουμε δει άπειρες φορές το παραμύθι . Κατά τα αλλά super . Και τα Popcorn νόστιμα , και η coke μια χαρά

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009


ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΟΡΛΕΑΝΗ


Έτος: 2009

Χωρα: ΗΠΑ

Είδος : Αστυνομική περιπέτεια

Σκηνοθεσία: Werner Herzog

Πρωταγωνιστούν: Nicolas Cage, Val Kilmer, Eva Mendes

Διάρκεια: 117’


Ένας όχι και τόσο καθαρός αστυνομικός του τμήματος της Ν Ορλεάνης που τσιμπάει τα πρεζάκια για να τους πάρει την πρέζα για τον εαυτό του θα μπλεχτεί σ ένα περίεργο κόλπο διακίνησης κόκας όταν θ αναλάβει την διαλεύκανση μιας άγριας δολοφονίας μιας ολόκληρης οικογένειας αφρικανών μεταναστών .


Δείτε την επειδή σας αρέσει ο Νίκολας Κέϊτζ. Δείτε επειδή δεν σας αρέσει ο Νικολας Κέϊτζ


Η ταινία απλά τα σπάει . Απο τις ελάχιστες φορές για να μη πω η μοναδική που μου άρεσε ο Νικόλας . Όσοι με ξέρουν καταλαβαίνουν τι σημάνει να μιλάω εγώ για τον Κειτζ κολακευτικά. Και συνεχίζω . Όταν έμαθα οτι ο μεγάλος αυτός δημιουργός επέλεξε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο τον ¨τελειωμένο¨ αυτό ηθοποιό έπεσα απ τα σύννεφα. Όταν όμως είδα την ταινία κατάλαβα πως δεν θα μπορούσε να βρει καταλληλότερο για το ρόλο αυτό. Και είναι πολύ απλά τα πράγματα τελικά. Ο Νίκολας διακρίνεται για το νυσταγμένο βλέμμα της αγελάδας . Δεν είναι τυχαίο οτι το βλέμμα αυτό του χάρισε κάποτε το Oscar ερμηνείας. Το βλέμμα αυτό ήταν που έκανε κλικ στον Χέρτζογκ αφού ο κεντρικός ήρωας της ταινίας του είναι ένας διεφθαρμένος μπάτσος σε μόνιμη μαστούρα. Για φανταστείτε το. Μια ταινία με έντονη υπερβολή , εξαίρετο χιούμορ , γραφικούς χαρακτήρες , αψεγάδιαστη σκηνοθεσία και μπόλικη τρέλα. Υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να μην αρέσει σε μεγάλη μερίδα θεατών αφού πολλοί απ αυτούς είτε θα την επιλέξουν σαν μια κλασική αστρονομική περιπέτεια κάτι που δεν είναι είτε θα τσιμπήσουν απ το όνομα του Κεϊτζ και θα περιμένουν τη γνωστή του ταρζανια κάτι που επίσης δεν είναι. Από τις ποιο ενδιαφέρουσες ταινίες που είδα φέτος . Ναι ΜΕ άρεσε Σε λέω άλλα δεν την προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους

Υ/Γ Η ταινία κατέβηκε πολύ γρήγορα απ τις ελληνικές αίθουσες και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ( σχεδόν μήνας) την βλέπουμε στο DVD


Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

50o φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσ/νικης Μέρα πέμπτη

Μέρα έκτη


Η 6τη μέρα του φεστιβάλ εξελίχθηκε αρκετά ήρεμη χωρίς ιδιαίτερες εκδηλώσεις παρά μόνο με προβολές και μάλιστα με αρκετά καλές ταινίες .


Απ’ αυτές που ξεχώρισαν ήταν το Τελευταίο καλοκαίρι της Μπογίτα . μια ευαίσθητη ταινία από την Αργεντινή με ηρωίδα μια 12χρονη κοπέλα που κάνει τις διακοπές στης σε μια φάρμα με τον πατέρα της όπου γνωρίζετε με το γιο του επιστάτη . Ανάμεσα τους δημιουργείται μια περίεργη φίλια καθώς η κοπέλα εκδηλώνει τα συναισθήματα της αλλά ο νεαρός φαίνεται να ταμπουρώνετε ολοένα και περισσότερο στον εαυτό του κρύβοντας ένα δύσκολο μυστικό . Η ταινία καταχειροκροτήθηκε απ το κοινό και μέχρι στιγμής εισέπραξε και την υψηλότερη βαθμολογία αυτού .



Μια ακόμα ενδιαφέρουσα ταινία ήταν το Λίβανος ( Lebanon) . Μια Ισραηλινογαλλογερμανική παραγωγή που μας μεταφέρει στο 1982 και στα γεγονότα της έναρξης των εχθροπραξιών στη περιοχή του Λιβάνου . Πρωταγωνιστές τέσσερις νεαροί άντρες πλήρωμα ενός τανκ που θα βρεθούν στο μάτι του κυκλώνα. 4 παιδία που έρχονται αντιμέτωπα για πρώτη φορά με τη βία και την απειλή του θανάτου .
Ένα σκληρό φιλμ με υποδειγματική κινηματογράφηση που θα ζήλευαν και η μεγαλύτεροι σκηνοθέτες της υφηλίου. Ένα πραγματικό οπτικό διαμάντι της 7ης τέχνης .



Η επόμενη ταινία είναι μια από τις ελάχιστες ελληνικές του φεστιβάλ και έχει τον τίτλο ΚΑΝΤΙΝΑ . Πρόκειται ουσιαστικά για την πρώτη ταινία μυθοπλασίας του Σταύρου Καπλανίδη . Ο καταξιωμένος σκηνοθέτης που επί σειρά ετών ασχολήθηκε με το ντοκιμαντέρ αποφάσισε να μας χαρίσει μια κωμωδία καταστάσεων με κεντρικό ήρωα έναν άνθρωπο που παλεύει καθημερινά για το μεροκάματο διατηρώντας καντίνα κάπου στην εθνική . Η κάμερα καταγράφει όλα όσα συμβαίνουν ένα 24ωρο . Περαστικοί , επισκέπτες , πελάτες συνθέτουν το σκηνικό. Μικρές ιστορίες που έχουν σαν αποδέκτη τον ήρωα μας και τους συνεργάτες του . Βλέπετε ευχάριστα αν και πιστεύω πως ήθελε λίγο περισσότερο δουλεία στο σενάριο και ίσος λιγότερο θεατρική ( πομπώδη) ερμηνεία του πρωταγωνιστή τον οποίο υποδύεται ο Αλέξανδρος Λογοθέτης . Μαζι του ο Ιωσήφ Πολυζωίδης και Ερρίκος Λιτσης. Απ την ταινία περνάν σε ρόλους ¨σφήνα ¨πολλά γνωστά ονόματα του ελληνικού σινεμά και τηλεόρασης .

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

50 φεστιβάλ κινηματοφράφου Θεσ/νικης Μερα τέταρτη

Μέρα τέταρτη


Στης 23,00 υπείχε και η τιμητική εκδήλωση προς την μεγάλη Γαλλίδα star των 60 & 70 Jane Birkin της οποίας ακολούθησε σε ιδική προβολή η ταινία 36Vues du Pic St-Loup ( 36όψεις του Πικ Σεν – Λου ) σε σκηνοθεσία Jecques Rivette .




Η τέταρτη μέρα του φεστιβάλ εκτός από τις ταινίες που παίζονται στις αίθουσες είχε και πολύ έντονο μουσικό χαρακτήρα . Η συναυλία της Jane Birkin στο Αριστοτέλειο καθώς και αυτή του μεγάλου μουσικού δημιουργού και πάλι από τη Γαλλία του Yann Tiersen υπαίτιο της μουσικής επένδυσης πολλών ταινιών όπως τη λατρεμένη ΑΜΕΛΙ , το εξαιρετικό Αντίο Λένιν . Μια συναυλία αντάξια των προσδοκιών της αφού ο καλλιτέχνης με την μπάντα του παρουσίασε όλη του σχεδόν τη δουλειά στο ενθουσιώδη κοινό του που έσπευσε να κατακλείσει την αίθουσα του principal. Στην κυριολεξία το αδιαχώρητο . Η μουσική του Tiersen είναι μοναδική .

Με μια λέξη θα την χαρακτήριζα ως ¨ψυχεδελια ¨της εποχής μας . Καταφέρνει να δέσει αρμονικά την κλαστική με την rock , την Punk , την jazz και ότι άλλο βάνει ο νους σας. Απλά η καλύτερη συναυλία που είδα φέτος