η Σιμίν και ο Ναντερ είναι ένα μοντέρνο ζευγάρι που μεγαλώνουν μια κορη . Η κατάσταση στο Ιραν δεν είναι και η καλύτερη και αυτός είναι και ο λόγος που η Σιμίν έχει αποφασίσει να μετακομίσουν στο εξωτερικό εξασφαλίζοντας έτσι ένα ασφαλέστερο μέλλον για το παιδί τους . Ο Ναντερ όμως αρνείται πεισματικά να εγκαταλείψει τον άρρωστο πάτερα του που ζει μαζί τους . Η διαφωνία τους αυτή θα τους φέρει στα πρόθυρα ενός χωρισμού . Όταν η Σιμιν εγκαταλείπει προσωρινά το σπίτι της μέχρι αν βρεθεί λύση ο Ναντερ προσλαμβάνει μια γυναίκα για να προσέχει τον πάτερα του όσο αυτός θα είναι στη δουλειά. Μια καλή στιγμή όμως θα είναι αρκετή για να εξελιχθεί ένα πραγματικό δράμα ανάμεσα στην οικογένεια του Ναντερ και αυτή της γυναικάς .
Τι να πεις τώρα για την ταινία αυτή που υποχρέωσε ακόμα και τους ανθρώπους της ακαδημίας των Oscar να υποκλιθούν μπροστά της απονέμοντας την μάλιστα και το πολυπόθητο χρυσό αγαλματίδιο. Για πολλούς η καλύτερη ταινία της χρονιάς και όχι αδίκως αφού όσο και αν το ψάξεις ψεγάδι δεν πρόκειται να βρεις. Μια καθάρια μάτια στο Ιράν του σήμερα και στις αντιλήψεις του λαού , μια ακτινογραφία των ανθρωπίνων συναισθημάτων με έναν πρωτόγνωρο τρόπο η αν θέλεις σπάνιο για τα δεδομένα του σινεμά . Το δε σενάριο είναι αυτό που κάνει την τεράστια διάφορα . Τάσο καλοδουλεμένο που υποβάλει το θεατή να βιώσει το δράμα των πρωταγωνιστών μαζί τους λες και πρόκειται για δικό του . Οι ερμηνείες μηδενός εξαιρουμένου είναι υποδειγματικές ενώ η σκηνοθεσία λυτή και απόλυτα ρεαλιστική χωρίς άσκοπα φρου φρου κι αρώματα . Τι να τα κάνει άλλωστε ... Είναι αδύνατον να μη σε καθηλώσει. Εκτός βέβαια κι αν είσαι ακόμα εκστασιασμένος με την επιστροφή στην ενεργό δράση του Jack Norris ,... εκεί πάω πάσο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου