TYRANNOSAUR

TYRANNOSAUR

ΤΥΡΑΝΝΟΣΑΥΡΟΣ

Έτος 2011

Χώρα : Μ. Βρετανία

Είδος : Κοινωνικό δράμα

Σκηνοθεσία: Paddy Considine

Πρωταγωνιστούν : Peter Mullan, Olivia Colman, Eddie Marsan

Διάρκεια : 91’

Το σινεμά  της  Μ. Βρετανία ήταν πάντα προκλητικό , σκληρό , αλλά και ρεαλιστικά ανθρώπινο .  Ο Τιραννόσαυρος δεν  ξεφεύγει απ τη ¨γραμμή¨ αυτή που χάραξαν οι ομοεθνής  του  Μαϊκ Λι και Κεν Λόουτς,  και πολύ καλά κάνει δηλαδή .  Πρόκειται για μια ταινία φτιαγμένη με τίποτα απ το τίποτα .  Ένα τίποτα όμως   που στην περίπτωση μας έχει πολύ περισσότερα να μας δώσει από κάτι άλλα  βαθυστόχαστα  και  πολυδιαφημισμένα εγχώρια αριστουργήματα .

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ την αρχή πριν σας μπερδέψω περισσότερο .

Ήταν  μια ζεστή βραδιά για την εποχή , στο τελευταίο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης όπου έβγαζα το εισιτήριο μου στο εκδοτήριο  της Αριστοτέλους   για μια ταινία που είχα ακούσει πως άξιζε να δω . Για να είμαι ειλικρινής οι προσδοκίες μου δεν ήταν και οι μεγαλύτερες .  Άλλη μια βρετανική ταινία θα είναι και θα περάσει όπως τόσες άλλες  και το πιθανότερο να μη βρει καν διανομή σκέφτηκα . Άλλωστε το όνομα του δημιουργού της δεν μας λέει και πολλά αφού ουσιαστικά είναι η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους ( Προηγήθηκε το μικρού μήκους ¨ Dog Altogether ¨). Μέχρι τώρα τον  είχαμε συναντήσει σε μικρούς ρόλους σαν ηθοποιό . Με εξαίρεση βέβαια εκείνο του πρωταγωνιστικού  στα εκπληκτικά ¨Παπούτσια του νεκρού¨. Αυτός ουσιαστικά ήταν και ο λόγος που διατηρούσα μια κρυφή ελπίδα ως η ταινία θα  έχει αυτό  το κάτι που  θα την κάνει να ξεχωρίσει. 

Την επομένη μπαίνω στην αίθουσα  , κάθομαι στη θέση μου και περιμένω να ξεκινήσει η ταινία . Τα φώτα πέφτουν και  η κάμερα εστιάσει σ έναν τύπο  μέσα σε μια κλασική  επαρχιακή βρετανική παμπ να κάνει το αυτονόητο . Ώσπου σε κλάσματα δευτερόλεπτου εκρήγνυται και τα κάνει λαμπόγυαλο. Του κάνουν βέβαια και τη μούρη κρέας και τον πετάν στο δρόμο. Κι εκεί έχετε το πρώτο μεγάλο ΣΟΚ . Μια σκηνή  απίστευτης κτηνωδίας  . Μ ένα ρόπαλο χτυπά αλύπητα  τον πιστό του σκύλο χωρίς λόγο κι αιτία .  Γεγονός που τον καθιστά αυτομάτως  μισητό στον σαστισμένο θεατή που προσπαθεί να συνέρθει απ τον κινηματογραφικό βιασμό που υπέστη  . Το επόμενο πλάνο νωχελικό  και σχεδόν βουβό . Μέχρι που μια μέρα συναντά την καλόκαρδη Χανα . Μια κοπέλα που περνά κι αυτή το δικό της δράμα . Η επαφή αυτή θα σταδιακά θα καταφέρει να τον εξημερώσει και  όσο και απίστευτο κι αν φαντάζει θα τον κάνει συμπαθεί στο κοινό . Μόνο που η Χανα κρύβει κι αυτή τα δικά τις μυστικά.

Ο  Paddy Considine το χει. Καταφέρνει με απίστευτη δεξιοτεχνία να πλάσει τους χαρακτήρες του και να μας τους επιβάλει με το δικό του μοναδικό τρόπο , ενώ παράλληλα στήνει ένα παζλ συναισθημάτων που εναλλάσσονται σχεδόν διαρκώς κατά τη διάρκεια το φιλμ .   

Η ταινία δεν είναι αυτό που λέμε γροθιά στο στομάχι αλλά κλοτσιά στ αχαμνά και βάλε . Σ αυτό συμβάλει τα μέγιστα και ο Peter Mullan που μαγνητίζει το βλέμμα του  θεατή με την εκπληκτική ερμηνεία του. 

Τελικά η ταινία ξεπέρασε  κατά πολύ τις αρχικές μου προσδοκίες μπαίνοντας χωρίς δεύτερη σκέψη στο TOP 5 της χρονιάς .

Αν δεν την προλάβατε στις αίθουσες  αναζητήστε την τώρα στα ράφια των video club .